Η νύχτα ήταν σκοτεινή
και έρημοι οι δρόμοι
και σε περίμενα να `ρθεις
στο μαύρο σταυροδρόμι.
Καημός δε σβήνει τον καημό
καρδιά μου πώς αντέχεις
χαρές και λύπες πέρασες
κουράγιο πια δεν έχεις.
Απ’ την ζωή που πέρασα
μείνανε οι ρυτίδες
στάχτη `γίναν τα όνειρα
κι οι ελπίδες καταιγίδες.
Τα χρόνια μου περάσανε
σαν αστραπή τη νύχτα
μένει μια σκέψη μακρινή
κι ο πόνος μου στα στήθια.
Μανούλα μου, μανούλα μου
καρδούλα στην καρδιά μου
η μόνη μου παρηγοριά είσαι
τα δάκρυά μου.
Απ’ την ζωή που πέρασα
μείνανε οι ρυτίδες
στάχτη `γίναν τα όνειρα
κι οι ελπίδες καταιγίδες.
Στάχτη `γίναν τα όνειρα
κι οι ελπίδες καταιγίδες.
