Εμείς οι ίδιοι την ζωή μας τη χαλάμε
Και τις καρδιές μας τις αφήνουμε αδειανές
Την ανθρωπιά και την αγάπη την ξεχνάμε
Σ’ αυτή την ζούγκλα που ‘χει ανθρώπινες φωνές
Και δεν ξέρουμε που πάμε
Και ο δρόμος πού θα βγει
Προχωράμε σαν τρελοί πάνω στη γη
Πότε μίση πότε πάθη
Μια ζωή γεμάτη λάθη
Μια ζωή που τη χαλάμε
Και ξεχνάμε ν’ αγαπάμε
Από την ώρα που τα χέρια μας αισθάνονται
Γινόμαστε άπληστοι και απειλητικοί
Και δεν κοιτάμε πως τα όνειρα δεν πιάνονται
Κι ότι από δω είμαστε απλώς περαστικοί
