Ποτέ δε ζήτησα απ’ το θάνατο
τη λησμονιά και τη γαλήνη.
Αγάπησα την τρικυμία μου,
πιστή μ’ απόμεινε κι εκείνη.
Κι αν κάποτε το Χάρο αντίκρισα
σαν λυτρωτή απ’ τα δεινά μου,
δε του ‘γνεψα να ‘ρθει στο σπίτι μου
και να ρημάξει τη καρδιά μου.
Και μένω!
Και μένω με το στήθος έτοιμο
για νέα χτυπήματα και χάδια!
Και μένω!
Το Εγώ μου ολημερίς συντρίβοντας
και τα κομμάτια ενώνοντας τα βράδια!
Η ιδέα της φυγής δε με κυρίευε,
φύλλο κι ας ήμουν πεταγμένο
στον άνεμο, στις μαύρες θύελλες,
από παντού κυνηγημένο.
Και μένω!
Και μένω με το στήθος έτοιμο
για νέα χτυπήματα και χάδια!
Και μένω!
Το Εγώ μου ολημερίς συντρίβοντας
και τα κομμάτια ενώνοντας τα βράδια!
