Τ’ άστρα ψηλά στον ουρανό
μονάχος μου χαζεύω
να ’ξερες πόσο μάτια μου
απόψε τα ζηλεύω
που ούτε μια νύχτα δεν περνά
εκείνα να μην βγούνε
κι ως το πρωί αγάπη μου
σε βλέπουν και σ’ ακούνε
Και ο νους μου πάλι ξενυχτά
εσένα συλλογιέται
μόνη κι απόψε είν’ η καρδιά
και δεν παρηγοριέται
Σαν ήλιος κάθε δειλινό
μέσα στην αγκαλιά μου
βασίλευες και έλουζες
με φως τα όνειρα μου
κι είναι μακριά σου η μοναξιά
πόνος που δεν αντέχω
κι είναι που ακόμα σ’ αγαπώ
κι ας μη μπορώ να σ’ έχω
Και ο νους μου πάλι ξενυχτά
εσένα συλλογιέται
μόνη κι απόψε είν’ η καρδιά
και δεν παρηγοριέται
