Και πάλι βράδιασε, μα πού να πάω,
τι πρέπει εγώ να κάνω να σ’ απαρνηθώ,
τα νύχια μες στο σώμα μου βυθίζω
να μη φωνάξω “Θεέ μου πόσο σ’ αγαπώ”.
Και σέρνομαι μονάχη μες στους δρόμους
δίχως παρόν στο χτες ξαναγυρνάω,
και βλέπω το φαρμάκι να το πίνω
στο σώμα σου που με φιλιά κεντάω.
Και πάλι έκλαψα, μα πού να πάω,
για μένα όλα τελειώνουνε εδώ,
κι αν στη δική σου μαχαιριά εγώ πεθαίνω,
φωνάζω πάλι, άκου “πόσο σ’ αγαπώ”.
Και σέρνομαι μονάχη μες στους δρόμους
δίχως παρόν στο χτες ξαναγυρνάω,
και βλέπω το φαρμάκι να το πίνω
στο σώμα σου που με φιλιά κεντάω.
