Τα χέρια σου τ’ ανήμερα
κατάρτια τα ’χεις κάνει
μια φυλακή το σήμερα
και το ψωμί δε φτάνει
Και σε μένα κρίμα σ’ έχω ένανε
κι αγαπάς το κύμα σαν και μένανε
στο κορμί σου πρίμα να με δένανε
και σε μένα κρίμα σε έχω ένανε
Ανάθεμα τις θάλασσες
κατάρα στη μιζέρια
που μιαν αγάπη χάλασες
και ζεις σε ξένα χέρια
Και σε μένα κρίμα σ’ εχω ένανε
κι αγαπάς το κύμα σαν και μένανε
στο κορμί σου πρίμα να με δένανε
και σε μένα κρίμα σε έχω ένανε
