Και σήμερα με πίκρανες πολύ
και είπα, όπως κι άλλοτε, να φύγω,
μα φτάνω ως την πόρτα την κλειστή
κι όμως, ποτέ δεν την ανοίγω,
μα φτάνω ως την πόρτα την κλειστή
κι όμως, ποτέ δεν την ανοίγω.
Τι ‘ναι αυτό που με κρατάει, δεν καταλαβαίνω,
όλο λέω πως θα φύγω κι όλο μένω.
Και σήμερα με πίκρανες πολύ
και ένιωσα το δίκιο να με πνίγει,
μα ξέρω, με το πρώτο σου φιλί,
θα `μαι, στα χέρια σου, παιχνίδι,
μα ξέρω, με το πρώτο σου φιλί,
θα `μαι, στα χέρια σου, παιχνίδι.
Τι ‘ναι αυτό που με κρατάει, δεν καταλαβαίνω,
όλο λέω πως θα φύγω κι όλο μένω.
