Θυμάμαι ήτανε σαν χθες
Στα χέρια που σε κράταγα σφιχτά
Και μου `λεγες σαν το παιδί
Φοβάμαι μη μ’ αφήνεις
Και σ’ ένιωθα πάνω μου σαν Παναγιά
με τα μαλλιά λυτά τα μάτια σου ολόκλειστα
σαν το κερί μες στο βοριά
να τρεμοσβήνεις
Και σου ‘λεγα, να μη φοβάσαι τη ζωή
Ποτέ μη φοβηθείς, δε θα ‘σαι μόνη
Φτάνει μόνο να είμαστε μαζί
κάθε στιγμή, σαν μια γραμμή
ν’ αρχίζει από σένανε, σε μένα να τελειώνει
Και τώρα η απέραντη σιωπή, τα βήματά σου να χαράζει μες στη σκόνη
Και τώρα η απόγνωση θαρρείς, σαν το φονιά σαν τον ληστή να με ζυγώνει
Τα βήματά σου έχουν κιόλας, χαράξει τη γραμμή
Που αρχίζει άδικο από μένανε, και πουθενά δεν τελειώνει
