Που είσαι, ο ήλιος λάμπει πάνω στα βιβλία σου,
κι η μύτη απ’ το μολύβι έχει σπάσει,
θυμόμουνα εχθές την ιστορία σου,
πως όταν ήσουνα παιδί σ’ είχε ξεχάσει η ζωή,
έτσι ακριβώς όπως κι εσύ μ’ έχεις ξεχάσει.
Και θυμάμαι να ξαπλώνεις με τα πόδια στο γραφείο,
να μου λες πως η αγάπη θέλει δύο,
πως θα γράψουμε στον έρωτα την πρώτη τη σελίδα
κι από τότε που μου το `πες δε σε είδα.
Που είσαι, χαμένη μες στα όνειρα που διάβαζες,
σκυμμένη στην σελίδα δεκαπέντε,
στο στήθος μου, μετά, απάνω χάραζες,
και αναμνήσεις είχες βρει που `χε ξεχάσει η ζωή
έτσι ακριβώς όπως κι εσύ μ’ έχεις ξεχάσει.
Και θυμάμαι να ξαπλώνεις με τα πόδια στο γραφείο,
να μου λες πως η αγάπη θέλει δύο,
πως θα γράψουμε στον έρωτα την πρώτη τη σελίδα
κι από τότε που μου το `πες δε σε είδα.
