Απ’ το παράθυρο κοιτάζω τη βροχή
και στα λασπόνερα κοιτώ τα σ’ αγαπώ σου
πιο πέρα οι όρκοι σου τα δάκρυα ποταμοί
πνίγουνε τώρα ότι ήτανε δικό σου
Πόσο σε θυμίζει η κακοκαιρία
πόσο σε θυμίζει μάτια μου η βροχή
παγωμένη πόλη σαν φωτογραφία
η μορφή σου πάλι με μελαγχολεί
Και κλείνω τις κουρτίνες μετράω τις ευθύνες
να ’σαι καλά προσεύχομαι
όπου κι αν πας κι αν είσαι
αυτά που εδώ δε βρήκες να βρεις σου εύχομαι
Κι αυτή η νύχτα είναι τόσο σκοτεινή
ούτε ένα φως δεν μπαίνει μέσα στη ψυχή μου
δεν θέλω άνθρωπος απόψε να με δει
μένω μονάχη στου μυαλού τη φυλακή μου
