Στιγμές, που χάθηκαν στο χθες,
πώς τώρα με ματώνουν και μου φωνάζουν, φταις…
Πληγές, που μείναν ανοιχτές,
πώς τώρα με ματώνουν και σου φωνάζουν, φταις…
Κι εγώ, θα πρέπει τώρα εδώ,
γι’ αγάπες πια χαμένες, γι’ αγάπες λατρεμένες,
να μάς κατηγορώ,
και σε ρωτώ,
Πες μου πού πήγαν όλ’ αυτά τα σ’ αγαπώ,
σαν παραμύθια, που `χουν τέλος χωρισμό,
λές και τα πάγωσε, ο κρύος ο βοριάς
κι έσβησε τ’ όνειρο στη μέση τής βραδιάς.
Πες μου το τρόπο, να μπορώ να προχωρώ,
να μη πληγώνομαι στο τέλος μόνο εγώ,
πες μου, ποιος έκλεψε τις όμορφες στιγμές
κι έγιναν όλες, σαν θλιμμένες Κυριακές.
Φωνές, γνωστές από το χθες,
θολώνουν το μυαλό μου και μου φωνάζουν, φταις…
Σκιές, μορφές ιδανικές,
φεύγουν μακριά και σβήνουν, προδόθηκαν κι αυτές…
Κι εγώ στ’ αστέρια αναπολώ,
γι’ αγάπες πια χαμένες, γι’ αγάπες λατρεμένες,
να μάς κατηγορώ,
και σε ρωτώ,
Πες μου πού πήγαν όλ’ αυτά τα σ’ αγαπώ,
σαν παραμύθια, που `χουν τέλος χωρισμό,
λες και τα πάγωσε, ο κρύος ο βοριάς
κι έσβησε τ’ όνειρο στη μέση τής βραδιάς.
Πες μου το τρόπο, να μπορώ να προχωρώ,
να μη πληγώνομαι στο τέλος μόνο εγώ,
πες μου, ποιος έκλεψε τις όμορφες στιγμές
κι έγιναν όλες, σαν θλιμμένες Κυριακές.
