Αδειάσανε οι λεωφόροι
σβήσαν τα μεγάλα φώτα
της διασκέδασης οι χώροι
βάλαν διπλό κλειδί στην πόρτα
Οι εποχές έχουν αλλάξει
αλλά ποιος νοιάζεται για μένα
στην άκρη μ’ έχουνε πετάξει
και δε μου ρίχνουν ούτε βλέμμα
Κλείσαν τα φώτα της σκηνής
τα σύνορα της τέχνης
δεν είναι πια της εποχής
να είσαι Καλλιτέχνης
Πεθαίνει ο πολιτισμός
μαζί κ’ οι άνθρωποί του
κι αυτός που τ’ αποφάσισε
έτσι απλά ντροπή του
Εγώ το μίασμα του κόσμου
έτσι με κάναν να πιστεύω
κι αν μαύρισε ο ουρανός μου
δεν έμαθα να ικετεύω
Για όπλο έχω τη φωνή μου
κι εγώ μ’ αυτή θα σας παλέψω
ως τη στερνή αναπνοή μου
τον πόλεμο σας θα αντέξω
Κλείσαν τα φώτα της σκηνής
τα σύνορα της τέχνης
δεν είναι πια της εποχής
να είσαι Καλλιτέχνης
Πεθαίνει ο πολιτισμός
μαζί κ’ οι άνθρωποί του
κι αυτός που τ’ αποφάσισε
έτσι απλά ντροπή του
