Να στο εξηγήσω δεν μπορώ,
μα είναι βούρκος το νερό
κι ένα θολό ποτάμι.
Κι είναι φευγάτα τα πουλιά
κι όλες οι μέρες αντηλιά
και σκοτεινιά στο τζάμι.
“Κάνε κουράγιο” μη μου πεις,
θα ’ναι κουβέντα της ντροπής.
Να στο εξηγήσω δεν μπορώ,
μα νιώθω να ’μαι από καιρό
πέτρα σε ξερονήσι.
Στόμα σφιγμένο στη σιωπή,
δρόμος χωρίς επιστροφή,
τραγούδι που ’χει σβήσει.
“Κάνε κουράγιο” μη μου πεις,
θα ’ναι κουβέντα της ντροπής.
