Κανονικά θα ‘πρεπε την πόρτα να σού είχα κλείσει,
κανονικά θα ‘πρεπε τα φώτα να σού είχα σβήσει,
κανονικά θα ‘πρεπε σαν ξένο να σε είχα νιώσει,
κανονικά.
Δειλά δειλά έκανα μια πρόβα για να σ’ αποφύγω,
μα ξαφνικά ξέχασα τα λόγια που ‘μαθα πριν λίγο,
για μια φορά νόμιζα πως ήμουν δυνατή ν’ αντέξω,
μα τελικά…
Στα σοβαρά ποτέ δε μ’ είχες πάρει,
ήμουν παιχνίδι σου νυχτερινό,
μα σ’ αγαπώ ακόμα, που να πάρει,
κανονικά δεν πρέπει να σ’ το πω.
Κανονικά στα μάτια δεν πρέπει πια να σε κοιτάξω,
γιατί ξανά μου φαίνεται γνώμη πως θ’ αλλάξω,
κανονικά θα `πρεπε απ’ τη ζωή μου να σ’ εξορίσω,
κανονικά.
