Προσμονή, το θέατρο της θλίψης
μπροστά της ακόμα και ο θάνατος φαντάζει τόσο γλυκός…
έτσι και εγώ, αφού περιπλανήθηκα σε ένα ατέλειωτο ταξίδι μέσα στο χρόνο
έγινα ένα με το μυαλό μου, ένα με τις σκέψεις, και τις αναμνήσεις…
Είμαι τώρα σ’ ένα μαγικό, μοβ ωκεανό, εδώ για πάντα…
Χίλια χρόνια στέκομαι εκεί, σε περιμένω εκεί, να γυρίσεις…
Οι φωνές καθώς πλαγιάζω,
απ’ το στόμα το αίμα μου είναι τόσο πικρό…
κοίτα τα πουλιά που πετούν ελεύθερα
κοίτα τα πουλιά που πετούν ελεύθερα
οι χαρές, τα πρόσωπα οικεία,
όμως οι εικόνες, σταματούν εδώ…
Είμαι τώρα σ’ ένα μαγικό, μοβ ωκεανό, εδώ για πάντα…
Χίλια χρόνια στέκομαι εκεί, σε περιμένω εκεί, να γυρίσεις…
μετά από χρόνια, κάποια Κυριακή…
Κοίταξε με, είμαι ζωντανός, ψάχνοντας στο φως τον εαυτό μου…
Χίλια χρόνια, στέκομαι εκεί, σε περιμένω εκεί, στο μυαλό μου.
να γυρίσεις κάποια Κυριακή…
