Κάποιες μέρες κυλάνε,
κάποιες γυρνάνε ξανά και ξανά,
κάποιες φεύγουν και πάνε
και γι ‘αυτές δε θυμάσαι τίποτα πια.
Κάποιες λες τα ‘χω χάσει
κι άλλες λες πως μιαν άκρη θα βρουν
μα όταν πια έχουν περάσει
μια αράχνη τις γνέφει μαζί στον ιστό.
Κι είναι μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση.
Θέλω έξω να τρέξω, να χαθώ, να πιστέψω,
μια λάμψη με οδηγεί.
Κάποιες μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση,
πάλι έξω θα τρέξω, θα λυγίσω, θα αντέξω
μια λάμψη θα μ’ οδηγεί.
Κάποιες μέρες τυχαίνουν που όλοι σωπαίνουν
και δε σου εξηγούν.
Κάποιες όλο πλησιάζουν μα σχέδια αλλάζουν
και δεν λένε να `ρθουν .
Κι άλλες στέλνουν σημάδια
για να βγεις σ’ ένα δρόμο ανοιχτό
που μέσα από τα σκοτάδια
οδηγεί σε κάποιον χαμένο παράδεισο.
Κι είναι μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση.
Θέλω έξω να τρέξω, να χαθώ, να πιστέψω,
μια λάμψη με οδηγεί.
Κάποιες μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση,
πάλι έξω θα τρέξω, θα λυγίσω, θα αντέξω
μια λάμψη θα μ’ οδηγεί.
Κι όλο στέλνουν σημάδια
για να βγεις σ’ έναν δρόμο ανοιχτό
που μέσα από τα σκοτάδια
οδηγεί σε κάποιον χαμένο παράδεισο.
Κι είναι μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση.
Θέλω έξω να τρέξω, να χαθώ, να πιστέψω,
μια λάμψη με οδηγεί.
Κάποιες μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση,
πάλι έξω θα τρέξω, θα λυγίσω, θα αντέξω
μια λάμψη θα μ’ οδηγεί.
