Βάλε τα πιο καλά σου ρούχα,
κι έλα να πάμε σαν θεοί
στον κόσμο μια φορά.
Πες μου, που ‘ναι οι φόβοι που ‘χα,
που ‘ναι του κόσμου η ταραχή,
που πια δε μ’ αφορά.
Ξέρεις, είναι του ανθρώπου οι σκέψεις,
σαν του ραδιόφωνου εκπομπή,
που παίζει σιγανά.
Φτάνει, φτάνει να το πιστέψεις,
κι έχει τη δύναμη η ψυχή
φεγγάρια να γεννά.
Έγινα, κάποιος άλλος έγινα,
γιος μεγάλος,
άλλος έγινα, μες στην ίδια ζωή.
Έγινα, σε φύλαγε άλλος κι έγινα
δεσμός μεγάλος,
άλλος, άλλος, σαν καινούργιο πρωί.
