Κάπου κάπου σε θυμάμαι και ματώνω
κάπου κάπου σε θυμάμαι και πονώ
Το σπίτι βουβό, έρημο και μόνο
με τον έρωτά μας ναυαγό
Θυμάμαι κι όλα ζωντανεύουνε μπροστά μου
σ’ αγγίζω, σε κοιτάζω, σου μιλώ
Και τρέμει ο κόσμος, και χωρά στην κάμαρά μου
και πάλι απ’ την αρχή σε αγαπώ
Κάπου κάπου σε θυμάμαι όταν βρέχει
κάπου κάπου πιο πολύ μελαγχολώ
Βροχούλα κι εγώ στο τζάμι που τρέχει
και δε θέλω άνθρωπο να δω
