Σ’ αγαπώ και αρρωσταίνω
δεν το λέω σε κανένα
τίποτα δεν περιμένω
κι’ ειν’ τα λόγια μου χαμένα
Δεν γνωρίζω που με πάει
της ζωής μου το καράβι
μεσ’ της μοναξιάς την ξέρα
ή στα σκοτεινά του Άδη
Βλέπω φώτα παραδείσου
της μορφής σου τις φωτιές
πως σ’ αγάπησα θυμήσου
κι’ ας μη τόμαθες ποτές
Σ’ αγαπώ και αρρωσταίνω
μυστικό μόνο για μένα
επιβάτης σ’ ένα τρένο
που ποτέ δεν είχε φρένα
Δεν γνωρίζω που θα πάω
σ’ ένα φως ή στο σκοτάδι
χειμωνιάζει και πονάω
πούρχεται νωρίς το βράδυ
