Όταν έβλεπα την Carmen μες στο σινεμά
με τα μάτια τα βαμμένα, τα χείλη τα γκρενά και γύρω:
όλοι οι άντρες να πέφτουν στην πίστα
κι οι κιθάρες να παίρνουν φωτιά τριγύρω:
κόκκινες χάντρες, βεντάλιες κι ορχήστρα
και τ’ αγόρια κορμάκια σπαθιά Χριστέ μου,
Μ’ έπιανε τότε κι εμένα μια λύσσα
και ντρεπόμουν που ήμουν ξανθιά
και είπα “φέρτε μου έναν ταύρο
να του κλέψω την καρδιά”.
Κι όταν μου `φεραν τον ταύρο
πώς να πω το ναι,
που τον λέγαν μόνο Σταύρο
κι όχι Μορίς Ρονέ και λέω:
“Πού `ν’ οι αρένες, καλέ, κι οι καδένες
και οι μπέρτες κι ο κόσμος, ολέ;” Του λέω:
“Tσάμπα, μωρό μου, οι πρόβες κι οι χτένες
κι οι δαντέλες μες στο καμπριολέ αμίγκο,
γκράτσια, πρέγκο, μα δε θα μπορέσω
στο πλευρό σου να μείνω γιατί
εγώ είμαι η Carmen και τον έρωτα
τον θέλω πειρατή.”
Κι έτσι μ’ άφησε κι ο Σταύρος σ’ ένα Ρενό κατρέλ
γιατί αυτός δεν ήταν ταύρος κι ούτε κι εγώ η Μοντιέλ και λέω:
Κοίτα η ζωή τελικά ειρωνεία
να `ναι αλλιώτικη απ’ το σινεμά και παίρνω:
σπόρια, σταφίδες, στραγάλια κι ανία
και πηγαίνω ξανά σινεμά και τότε:
Να σου η Carmen μπροστά στην οθόνη
με σκοτώνει που λέει φλογερά
“Amore mio”, την αλήθεια
θα σ’ την πω στο διάλειμμα.
