Τι έχεις μάνα δυστυχισμένη,
κι όλο το Χάρο παρακαλείς;
Είν’ η καρδιά του σκληρή σαν πέτρα
κι ό,τι κι αν κάνεις δεν τον συγκινείς.
Πόσες μανούλες δεν έχουν κλάψει
μπροστά στο Χάρο γονατιστές;
Δεν είσαι η πρώτη εσύ μανούλα,
δε μας λυπάται όσο και να κλαις.
Πόσους μας πήρε από το σπίτι,
κοίταξε, μάνα, καταστροφή!
Μην περιμένεις από το Χάρο
φτώχεια κι ορφάνια για να λυπηθεί.
