Μαύρο μαντήλι η πόλη βάζει
στο αρχαίο της γυμνό κορμί
στολίδια να πλανέψει αλλάζει
μια ταξιδιάρικια ψυχή.
Κατέβα βαλ’ τα κόκκινα
όνειρα είν’ τα όνειρα
και δε φιλούν στο στόμα
στης θάλασσάς μου το βυθό
φάρος να γίνεις να είσαι εδώ
κι ας μη με θες ακόμα.
Με φτερωτό σκαρί γυρίζεις
στην Άβυσσο περνάς του νου
το σώμα σου κι αν μου χαρίζεις
είν η ψυχή σου παντ’ αλλού.
Και μένει ένα ποτήρι άδειο
κι ένα τσιγάρο σου σβηστό
μόνο αυτά να σε θυμίζουν
πως ήσουνα για λίγο εδώ.
