Κάθε μεσημέρι φεύγω απ’ τους ανθρώπους
και ψάχνω σε λιβάδια σκιερά
κάτω απ’ τα πλατάνια.
Ψάχνοντας το νερό που σε καθρεφτίζει
πηγάδια με νερό δροσερό
όπως στις παιδικές μας ηλικίες.
Κάθε μεσημέρι φεύγω απ’ τους ανθρώπους
και ψάχνω σε λιβάδια σκιερά
κάτω απ’ τα πλατάνια.
Κι ύστερα το βουνό που θ’ ανεβαίνεις
θα βρεις μια δάφνη
και θ’ αρχίσεις να τραγουδάς
με τη φλογέρα σου
και να χορεύεις γύρω γύρω της.
Tότε εγώ θα σε περιμένω ακόμα
σκοτεινό πουλί της υπομονής.
