Κάτι ξυπόλητοι Έλληνες,
μ’ ένα πανάκι στον ώμο,
είχαν αέρα τον έρωτα,
είχανε πόρτα στο δρόμο.
Κάτι ξυπόλητοι Έλληνες,
το ενός ευρώ οι ζητιάνοι,
έξω απ’ τα Έβερεστ όμηροι,
Λυκαβηττέ μου ταβάνι.
Όλα θα ξαναγεννηθούνε,
απ’ τη μεγάλη διαφορά,
απ’ τα παιδιά που θα ‘ρθούνε
χώματα, βράχια, νερά.
Όλα θα ξαναγεννηθούνε,
είν’ η μεγάλη στιγμή,
απ’ τα παιδιά που θα ‘ρθούνε,
στων κοριτσιών το κορμί,
αυτό είναι η αφορμή.
Κάτι ξυπόλητοι Έλληνες,
καίγαν με φως το φιλί μου.
Δελφοί, Ολυμπία, Ακρόπολη,
Κρήτη μου, ανατολή μου.
Από την Πνύκα στο Σύνταγμα
κι απ’ την Ερμού στο Θησείο,
μ’ ένα παπούτσι τελειώσαμε
δώδεκα χρόνια σχολείο.
Κάτι ξυπόλητοι Έλληνες,
περπατημένη οδύνη,
μ’ ένα χιτώνα σε σκέπασα,
πάμε μαζί κι ό,τι γίνει.
Στο γράφω απόψε, αγάπη μου,
στου mp3 την εικόνα,
κάτι ξυπόλητοι Έλληνες
χτίσανε τον Παρθενώνα
