Σ’ αυτό το φτωχοκάλυβο
με άφησες μια μέρα
γιατί καλά το ήξερες
πως θα γινώ μητέρα.
Τώρα είμαι μια μητέρα
με παιδί χωρίς πατέρα.
Μαζί πως θα πεθάνουμε
μου είχες πει, θυμάσαι,
μα όμως ξεμυαλίστηκες
ποιος ξέρει πού κοιμάσαι.
Τώρα πια δε με θυμάσαι
Σ’ άλλη αγκαλιά κοιμάσαι.
Σ’ αυτό το φτωχοκάλυβο
που το ’χεις ξεχασμένο
κάθε στιγμή, κάθε λεπτό
εσένα θα προσμένω.
Σε προσμένω κάθε μέρα
του παιδιού σου η μητέρα.
