Κερύνεια στα μπαλκόνια σου, ψηλά στ’ αρχοντικά σου,
να `μουν πουλί ν’ αγροίκαγα, το θρήνο της καρδιάς σου.
Γλάρος ν’ αλαφροπέταγα, να σμίγω στον αφρό σου,
τον ήλιο σου να χαιρετώ, να λιώνω στ’ άγιο φως σου.
Στ’ όμορφο λιμανάκι σου, ψαρόβαρκα για να `μουν,
να γέρνω, να λικνίζομαι, στο φλοίσβο του πελάγου.
Και δίχτυα ομορφοπλέξουδα, να `ριχνα στα βυθά σου,
ψάρια χρυσά ν’ απίθωνα, μες την ξανθή αμμουδιά σου.
Να `μουν μπαξές στις ρούγες σου, τουλίπα στις αυλές σου,
για να ρουφώ απ’ την πάστρα σου, ν’ ανθώ στις ευωδιές σου.
Να πνίγω ανάσα της σκλαβιάς και τ’ άδικου τη ζήση,
για να σβηστεί συθέμελα κι αυγή για να ροδίσει.
