Ο ένας τον άλλον απ’ το χέρι κρατώντας
της ζωής το μεγάλο μονοπάτι κοιτά
ως του κόσμου την άκρη ποτισμένο απ’ το δάκρυ
αυτών που έχουν περάσει μπροστά
Κι αν αδερφέ μου πιο πολύ θα κλάψουμε τι ωφελεί
εγώ για σένα εσύ για μένα
γι’ αυτούς που φύγαν πιο μπροστά
γι’ αυτούς που μείναν με σβηστά
τα όνειρά τους τα χαμένα
Αδέρφια και φίλοι στο μεγάλο το δρόμο
ο καθένας οφείλει πάντα να προχωρεί
κι απ’ το δάκρυ ακόμα που κυλάει στο χώμα
κάποια ελπίδα ν’ ανθίσει μπορεί
Κι αν αδερφέ μου πιο πολύ θα κλάψουμε τι ωφελεί
εγώ για σένα εσύ για μένα
γι’ αυτούς που φύγαν πιο μπροστά
γι’ αυτούς που μείναν με σβηστά
τα όνειρά τους τα χαμένα
