Για μένα που με πήραν ξαφνικά
καθόλου να μην κλαις και μαραζώνεις
και κοίτα να φυλάγεσαι καλά
είναι χειμώνας και νωρίς νυχτώνει.
Κι αν ο καημός τ’ απόγευμα αργά
στην κάμαρη σου μπαίνει και κουρνιάζει
σύρε μια βόλτα στα δρομάκια τα στενά
κι άσ’ τον εκεί, για μένα, μη σε νοιάζει…
Τα λόγια που σου έλεγα συχνά
και τα τραγούδια που ‘γραφα για σένα
λησμόνησέ τα, δε φελάνε πια
μαζί με όλα τα άλλα, τα χαμένα…
Μονάχα σαν θα ‘ρθούν άλλοι καιροί
και του φονιά τ’ αστέρι βασιλέψει
θυμήσου αυτόν που ονειρευτήκατε μαζί
και στο όνειρο πολύ είχε πιστέψει…
