Έγινε ο πόνος πληγή και η μουσική μου σιωπή
πέρασαν μήνες μα εγώ δεν μπορώ
να ακουστώ όσο πολύ κι αν φωνάξω,
μέσα μου καίει μια φωτιά που την ψυχή κυβερνά
είπες πως φεύγεις προτού να αναπνέω είναι αργά
και τον δόμο μου χάσω,
μα ήταν ήδη αργά, τι άλλο είχα να χάσω;
Ήμουν στο πουθενά, πόσο κάτω να φτάσω.
Κι ας μην είσαι εδώ
νιώθω το άγγιγμά σου
όταν ξαπλώνω το βράδυ δεξιά
και κοιτώ νευρικά την μεριά σου.
Κι ας μην είσαι εδώ
νιώθω το άρωμα σου
σ’ όλα τα ρούχα που ο χρόνος χαλάει
μα ξεχνάει να πάρει την μυρωδιά σου
κι ας μην είσαι εδώ…
Έγινε ο πόνος φυγή κι όλο το χθες φυλακή
πέρασαν χρόνια πολλά μα δεν βρίσκω φτερά
στον ουρανό να πετάξω.
Είναι η αγάπη θηλιά, με καταστρέφει γλυκά
και της καρδιάς η γιορτή έχει γίνει βροχή
που δεν μπορώ να δαμάσω.
Μες το αίμα κυλάς, πως μπορώ να το αλλάξω
κολυμπάω στα βαθιά την στεριά πως να φτάσω.
Κι ας μην είσαι εδώ
νιώθω το άγγιγμά σου
όταν ξαπλώνω το βράδυ δεξιά
και κοιτώ νευρικά την μεριά σου.
Κι ας μην είσαι εδώ
νιώθω το άρωμα σου
σ’ όλα τα ρούχα που ο χρόνος χαλάει
μα ξεχνάει να πάρει την μυρωδιά σου
κι ας μην είσαι εδώ…
