Πόσες μέρες, πόσες νύχτες, πόσες Κυριακές
στέναζε η κάμαρά μας απ’ τις αγκαλιές
και χαμήλωνε το φως και μας έλιων’ ο καημός
και σταμάταγε το χρόνο κι ο Θεός.
Κι έλεγες η αγάπη μας θα ζήσει
κι έλεγες μέχρι η γη να σταματήσει
κι έλεγες δε θα σ’ αρνηθώ ποτέ μου
κι έλεγες, τι δεν έλεγες Χριστέ μου
κι έλεγες.
Γέμιζαν τα δυο σου μάτια δάκρυα από χαρά
κι όλο φτιάχναμε παλάτια κι όνειρα τρελά
και χαμήλωνε το φως και μας έλιων’ ο καημός
και σταμάταγε το χρόνο κι ο Θεός.
