Όπως κλείνουνε, όπως σβήνουνε
τα τριαντάφυλλα ‘κει δα,
έτσι κλείσανε και τα μάτια σου
του Νοέμβρη μια βραδιά,
έτσι κλείσανε και τα μάτια σου
του Νοέμβρη μια βραδιά.
Κι όπως φθινοπωριάζει,
φύλλο η καρδιά μου μοιάζει,
ένα πεσμένο φύλλο,
άνθρωπος δίχως φίλο,
σπίτι που δε γιορτάζει.
Τώρα δίπλωσες, τώρα σταύρωσες
τις φτερούγες σου αητέ,
όλα τα `λεγα, πως θα ορφάνευα
δεν το πίστευα ποτέ,
όλα τα `λεγα, πως θα ορφάνευα
δεν το πίστευα ποτέ.
Κι όπως φθινοπωριάζει,
φύλλο η καρδιά μου μοιάζει,
ένα πεσμένο φύλλο,
άνθρωπος δίχως φίλο,
σπίτι που δε γιορτάζει.
