Δεν έχει άρωμα το φως
όταν τα μάτια ανοίγεις
βράχια στα πέλαγα του”μπλέ”
τα δάκρυα
μες το κρασί τα σβήνεις.
Τι χρώμα να ‘χει η Άνοιξη
όταν δε την αγγίζεις
έρωτας είναι ο έρωτας του Εσπερινού
που χάνεται όσο δίνεις.
Τραβάς τις άκρες στο σκοινί
χορεύεις με τα λάθη
ό, τι πληγώνει σε μεθάει και το ζητάς
στων πειρατών τα πάθη.
Αυτοί χρωστάνε κάπου αλλού
μα εσύ χρωστάς σε εσένα
τραγούδια αταξίδευτα του λυτρωμού
και του Αιγαίου…”κέρνα”.
Όνειρα μες τα όνειρα
ο ήλιος έχει μνήμη
παλεύω με το θάνατο του πηγαιμού
κι ότι αγαπάω θα μείνει.
