Της Κίρκης της μάγισσας τ’ όμορφο φόρεμα
τ’ αφημένο στα βράχια μου το φερε ο άνεμος.
Κάποιας τύχης που φύσηξε και με πήρε για λίγο
και με πήρε για λίγο.
Της Κίρκης της μάγισσας το φόρεμα τ’ όμορφο
θα μου πήγαινε μάλλον, θα μου πήγαινε μάλλον.
Μα και πάλι θα μ’ άφηνε για την άλλη που ύφαινε
στην πατρίδα, ο ξένος, στην πατρίδα, ο ξένος.
Σα γυρνούσε στο σπίτι του, για την Κίρκη που μάγεψε
πόσα ψέματα θα’ λεγε στην πιστή Πηνελόπη.
Της Κίρκης το φόρεμα κι αν το ζήλεψα κάποτε
στον αέρα το άφησα να το πάρει, να φύγει
να το πάρει, να φύγει.
Κι αν το ψέμα δε γλίτωσα την αλήθεια σεβάστηκα
και τη βάσταξα μόνη, και τη βάσταξα μόνη.
Για της Κίρκης το φόρεμα σε κανέναν δε μίλησα.
Πόσο όμορφη θα `δειχνα αν το φόραγα τάχα.
