Σου έδινα τα πάντα
τίποτα δεν έπαιρνα,
μόνη μου τα βράδια
καθόμουνα και έκλαιγα.
Τώρα που βρήκα
κουράγιο να φύγω,
μου ζητάς να περιμένω
ακόμα λίγο.
Κλαις, κλαις
μα δεν καταλαβαίνω το γιατί.
Κλαις, κλαις
ενώ φταίχτης είσαι εσύ.
Σου έλεγα εμείς
να γίνουμε όπως πρώτα,
μα μόνη πάλι έμενα
με κλειστή την πόρτα.
Τώρα που βρήκα
το θάρρος να φύγω,
λες τη μεγαλύτερη πληγή
πως σου ανοίγω.
Κλαις, κλαις
μα δεν καταλαβαίνω το γιατί.
Κλαις, κλαις
ενώ φταίχτης είσαι εσύ
