Κλείνω αργά τα βλέφαρά μου
στα όνειρά μου βαθιά πληγή
η νύχτα κάπου αλητεύει
εσένα κλέβει και η μέρα αργεί
Πίσω απ’ την πόρτα στέκει ο χρόνος
καπνίζει μόνος και νοσταλγεί
ποιος ξενυχτάει και ποιος κοιμάται
ποιος με θυμάται πάνω στη γη
Μαχαίρι γυάλινο μοιάζει ο αέρας
κόβει της μέρας τον στεναγμό
σκορπά στον κόσμο το άρωμα σου
λέει το όνομά σου μ’ ένα λιγμό
Σε τραγουδούν δυο χείλη ξένα
και όμως εμένα φτάνει ο σκοπός
όλα δικά μου μα όλα ξένα
χωρίς εσένα να ζήσω πως
όλα δικά μου μα όλα ξένα
χωρίς εσένα να ζήσω πως
Της καρδιά το φως δυναμώνει
και στα μάτια μου βουρκώνει
άδειοι της αγάπης σου οι δρόμοι
και ούτε μου ζητούν συγγνώμη
που δε σε φέραν ποτέ ως εδώ
