Βγαίναν δεν βγαίναν τα ψιλά για τα τσιγάρα μου
που ‘χα μαζέψει από το πρωί με την γκρινιάρα μου,
έτσι την έλεγε ένας φίλος την κιθάρα μου
γιατί έλεγα τραγούδια μελαγχολικά.
Στο Κολωνάκι πια με θέα την Ακρόπολη
δεν θα ξεχάσω το παγκάκι στην Μητρόπολη
που έβγαζα καπέλο για να κάνω όσα θέλω.
Κατηφορίζω την Σκουφά
παίζουν κιθάρα δυο παιδιά
και τραγουδάνε
και βλέπω εμένα ξαφνικά,
τι κολωνάκι τι παγκάκι τελικά
σπίτι σου είναι η καρδιά.
Εγώ και ο πόνος μου ολόκληρο συγκρότημα
με την κιθάρα μου το μόνο μας απόκτημα
χορταίναμε πολλές φορές με χειροκρότημα
γιατί δεν βγαίνανε τα μαθηματικά.
Στο Κολωνάκι πια με τσάι και συμπάθεια
απολαμβάνοντας του κόσμου την απάθεια
στην γυάλα το καπέλο για να μην ξεχνάω τι θέλω.
Κατηφορίζω την Σκουφά
παίζουν κιθάρα δυο παιδιά
και τραγουδάνε
και βλέπω εμένα ξαφνικά,
τι κολωνάκι τι παγκάκι τελικά
σπίτι σου είναι η καρδιά
σπίτι σου είναι η καρδιά
σπίτι σου είναι η καρδιά.
