Σαν κοριτσάκι οχτώ χρονών
που τα τακούνια της μαμάς φοράει,
σαν ντίβα απ’ το παρελθόν
που αρώματα περίεργα κουβαλάει.
Ποζάρω σε καθρέφτη μαγικό,
με επιμέλεια, ατιμέλητη να δείχνω,
ακόμα κι αν σε ερωτευτώ
το χάρισμα δικό μου να σε ρίχνω.
Όσες φορές κι αν μου κρυφτείς,
μετράω ως το δέκα,
στο τέλος θα μ’ ερωτευτείς,
κορίτσι και γυναίκα.
Με κοκκαλάκια στα μαλλιά
το φως του ήλιου πάνω μου αστράφτει
και με παιχνίδια παιδικά,
θα σε τραβάω σαν μαγνήτης πάλι.
Μ’ αρέσει στο κυνηγητό
να περιμένεις και να μη σε φτάνω
κι αν μείνω μόνη μου γελώ,
θα `ρθεις εσύ να με βρεις, δε σε χάνω
