Ένα τζάμι θολο, δακρυσμένο
χίλια χνώτα θνητών εραστών
το μυαλό με χαρά μεθυσμένο
το κρεβάτι φωλιά δυο Θεών.
Δεν πεθαίνει η καρδιά
από αγάπη πολύ
κάθε μέρα μακριά
μια ζωή φυλακή.
Δεν υπάρχουν αλλά
όταν κλείνει η πληγή
κάθε πόνος χαρά
κάθε τέλος και αρχή.
Δεν πεθαίνει η καρδιά
απο αγάπη πολύ
κάθε μέρα μακριά
μια ζωή φυλακή.
Δεν υπάρχουν αλλά
όταν κλείνει η πληγή
κάθε πόνος χαρά
κάθε τέλος και αρχή.
Δυο καρδιές μοναξιάς, ραγισμένες
που αντέξαν να ζουν στην σκιά
σαν πατρίδες μικρές προδωμένες
που κρατήσαν ζεστή την φωτιά.
Δεν πεθαίνει η καρδιά
απο αγάπη πολύ
κάθε μέρα μακριά
μια ζωή φυλακή.
Δεν υπάρχουν αλλά
όταν κλείνει η πληγή
κάθε πόνος χαρά
κάθε τέλος και αρχή.
