Κουράστηκα να σε κρατώ, πόνε, από το χέρι
το δρόμο να βαδίζουμε μαζί χωρίς χαρά
να `χουμε για παρηγοριά ένα θλιμμένο αγέρι
πουλιά που τα `δειρ’ η βροχή και χάσαν τα φτερά.
Κάνε φωνή μου υπομονή, τραγούδι μου κρατήσου
ξέχασε την παλιά πληγή και παίξε την ψυχή σου.
Βαρέθηκα τον πόνο μου να μου μιλάει για πόνο
δεν την αντέχω τη φωνή να λέει για την πληγή
να μου μιλάει για συμφορά και για τον πόνο μόνο
για τη μεγάλη ώρα μας που θα μας πάρει η γη.
