Σα σκλάβος απο πάντοτε
μες σε θλιμμένο πέπλο
στης κορυφής την ερημιά
του ποταμού το έρμαιο
πάρ’ τη γραμμή στα χείλη μου
και έλα καμπούριασέ τη
που ίσια μένει και άλαλη
έλα χρωμάτισέ τη
σαν κάτι που περίμενα
και ακόμα περιμένω
να ‘ρθει να δώσει μια γερή
να μάθω που πηγαίνω
σα θρόισμα μες τα κλαδιά
σα νιος σε πανηγύρι
σαν του νησιού την ομορφιά
σαν αδερφού χατίρι
χτύπα τα πόδια στο χορό
σήκωσε το κεφάλι
εδώ μονάχα είναι η ζωή
μην περιμένεις άλλη
σκάψε τη γη σα νοσταλγός
ρίζωσε μες το χώμα
θυμήσου εκείνο το παιδί
που περιμένει ακόμα
βάλε μου το απόσταγμα
βάλε το βάλσαμό μου
να ξεθολώσει το μυαλό
να βρω τον εαυτό μου
