Κράτησες το μαύρο πρόσωπο
του πολεμιστή στα χέρια σου
που έμοιαζε με φωτεινή μοιραία δύση.
Από τον λόφο κοίταξα το ηλιοβασίλεμα
στους όρμους των ματιών σου.
Πότε θα δω πάλι την χώρα μου,
τον καθαρόν ορίζοντα του προσώπου σου.
Πότε θα καθίσω στο τραπέζι του σκοτεινού σου στήθους,
η φωλιά των γλυκών αποφάσεων βρίσκονται
στην σκιά, θα κοιτάζω άλλους ουρανούς και άλλα μάτια
και θα πιω απ’ τις πηγές άλλων χειλιών
πιο δροσερών κι από λεμόνια.
Θα κοιμηθώ κάτω από τις στέγες άλλων μαλλιών
προφυλαγμένος από θύελλες.
Όμως κάθε χρονιά, όταν το ρούμι της Άνοιξης
ανάβει ξανά τις φλέβες, θα θρηνήσω πάλι το σπίτι μου
και την βροχή των ματιών σου
στην διψασμένη πάνω σαβάνα.
