Ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης
είναι η πόλη που αγαπιόμαστε.
Στο σκεφτικό κάποιας
απόδρασης φανταστικής
περιπλανιόμαστε.
Κρύψου, αγάπη μου, να μη μας βρουν
άπονα χέρια που σπαθιά μόνο κρατάνε
Κρύψου, αγάπη μου, να μη μας δουν
απόνα μάτια που δεν ξέρουν ν’ αγαπάνε.
Να ’μαστε πιο δυνατοί
σαν γρανίτης που δε σπάει
και να μην μπορεί κανείς
όπου θέλει να μας πάει.
Να ’μαστε πιο δυνατοί,
πιο σκληροί κι από τ’ ατσάλι,
στα σκουπίδια πριν μας βρουν
φλούδες από πορτοκάλι.
Κρύψου, αγάπη μου, να μη μας βρουν
άδικες σφαίρες και μας κάνουνε κομμάτια.
Κρύψου, αγάπη μου, να μη μας δουν
αυτοί που χτίζουν απ’ το δάκρυ μας παλάτια.
Να ’μαστε πιο δυνατοί
σαν γρανίτης που δε σπάει
και να μην μπορεί κανείς
όπου θέλει να μας πάει.
Να ’μαστε πιο δυνατοί,
πιο σκληροί κι από τ’ ατσάλι,
στα σκουπίδια πριν μας βρουν
φλούδες από πορτοκάλι.
