Να ΄ξερες μάγκα πόσο είσαι νυχτωμένος
όταν, λουλούδια και αγάπες μου πουλάς,
έρχεσαι δεύτερος και καταϊδρωμένος
και ξαναρίχ’ τα να δεις με ποια μιλάς.
Ξαναρίχ’ τα, ξαναρίχ’ τα
γιατί, μάγκα, έχεις νύχτα.
Όταν επήγαινες εσύ, εγώ γυρνούσα,
σε πήρα πρέφα με μια μόνο ματιά,
ρε, να σου λείπουν οι κορδέλες και τα λούσα
και κάτι τέτοια δεν πιάνουνε φωτιά.
Ξαναρίχ’ τα, ξαναρίχ’ τα
γιατί, μάγκα, έχεις νύχτα.
Ξαναμπεγλέρατα και ρίχ’ τα εκεί που ξέρεις,
μάσε τα δίχτια και στήσ’ τα πιο μακριά,
γιατί μ’ εμένανε ασόδυο θα φέρεις
και στα χαμένα θα πάει η ζαριά.
Ξαναρίχ’ τα, ξαναρίχ’ τα
γιατί, μάγκα, έχεις νύχτα.
