Τα δέντρα γδύνονται, φθινόπωρου ματιά
υγρός αέρας καταπίνει τα στιχάκια
δίνουν το σύνθημα τα τύμπανα ξανά
και ο χειμώνας προβάρει την γραβάτα
Ένα στεφάνι σου φοράνε στα μαλλιά
Ένα στεφάνι με τα μυτερά αγκάθια
περάστε κύριε δεν υπάρχει γιατρειά
είναι πιασμένα των διαδρόμων τα κρεβάτια
Τι να σου κάνω, τι να σου κάνω
αφού δεν παίξαμε ποτέ με κουρδισμένο πιάνο
αφού δεν παίξαμε ποτέ
Κανείς δε φταίει κι ας κατηγορείς πολλούς
για μια γυναίκα που δεν έμεινε κοντά σου
πως ν’ αντέξει η γυναίκα τους γιαλούς
που `ναι γεμάτη με σκουπίδια η αγκαλιά τους
Τι να σου κάνω, τι να σου κάνω
αφού δεν παίξαμε ποτέ με κουρδισμένο πιάνο
αφού δεν παίξαμε ποτέ
