Πήρα για παιχνίδι την αγάπη σου
κι είπα “δεν μπορεί να με νικήσει”.
Μα όταν είδα άδειο το κρεβάτι μας,
έστασα σαν μια σπασένη βρύση.
Γύρω απ’ το κορμί μου συρματόπλεγμα
ήρθ’ η σκέψη σου και με ματώνει.
Ρίχνω μες στο αίμα μου οινόπνευμα
και έρχεται κι η νύχτα που σκοτώνει.
Πονάει πιο πολύ απ’ ό,τι το `χα φανταστεί, πονάει.
Ο χωρισμός είναι πληγή, είναι μια βόμβα ατομική
που μπαίνει μέσα στην καρδιά και σκάει.
Πήρα για παιχνίδι την αγάπη σου
και έχασα του έρωτα το χρώμα.
Ήμουνα στα σύννεφα και πέταγα
και έπεσα και βρέθηκα στο χώμα.
Κι ήρθε η συνείδηση και μίλησε
και έγιναν τα λάθη μου μαχαίρια.
Είδα από κοντά τι είναι κόλαση,
όταν σε κρατάνε ξένα χέρια.
Πονάει πιο πολύ απ’ ό,τι το `χα φανταστεί, πονάει.
Ο χωρισμός είναι πληγή, είναι μια βόμβα ατομική
που μπαίνει μέσα στην καρδιά και σκάει.
