Αν ποτέ θυμηθείς τα τρένα που φύγανε
μην κλείσεις τα μάτια, μη γίνεις κομμάτια,
απλά χαμογέλασε.
Εγώ δεν μπορώ πια να παιδεύομαι
κι άλλο να καίγομαι σ’ αυτή τη φωτιά.
Ποτάμι βαθύ μέσα μας κρύβεται
και για όλα ευθύνεται
το πάθος ζεστό.
Μετά από καιρό πια παραδίνομαι,
για πάντα αφήνομαι
στο μαύρο βυθό, στο μαύρο βυθό.
Κάποτε…
Κάποτε όταν πια ξεχάσουμε
μια ζωή που μαζί περάσαμε
θα ’ναι αργά και το όνειρο θα σβήσει.
Θα ’ναι αργά κι όλα αυτά που ζήσαμε
σαν σκιές στο κενό θα ρίξουμε
μοναξιά στο μεγάλο παραμύθι.
Σε μια ξένη απ’ τον κόσμο ακτή περπατάω.
Δεν ξέρω γιατί ούτε πού πάω.
Στη θαμμένη απ’ την άμμο ματιά σου ξεσπάω.
Το χρόνο που πια δεν κυλά τραγουδάω
Το χρόνο που πια δεν κυλά.
