Για πες μου πως χαθήκαμε στον δρόμο εμείς οι δυο
Και γίνανε συνήθεια τα τόσα «σ’αγαπώ»!
Κάνε κάτι πριν το όνειρο στερέψει,
Δώσ’ μου πίσω ό,τι σε σένα είχα λατρέψει!
Ξένο σώμα νιώθω πια να μ’ ακουμπάει,
Τόση αγάπη που μου είχες που ’χει πάει;
Το φιλί σου απόμακρο
Σαν τοπίο ασπρόμαυρο
Μόνο θλίψη μέσα μου τώρα σκορπάει…
Το πάθος που μας έκαιγε σαν φλόγα μια φορά
Μια λίμνη τώρα έγινε με στάσιμα νερά!
Δώσ’ μου πάλι πίσω το γλυκό σου στόμα,
Πες μου πως υπάρχει κάποια ελπίδα ακόμα!
