Μες στο μυαλό μου ξαφνικά ξεσπάει αέρας,
το που φυσάει δε ρωτά,
το που χτυπάει ξεχνάει.
Με μια ριπή του μοναχά τις θύμησες σκορπάει,
μα αφήνει έξω μόνο μια,
αφήνει έξω μόνο μια,
για να με τυραννάει.
Είναι η αγάπη μου η παλιά, στα ξένα πάει,
το που μ’ αφήνει δε ρωτά,
που μ’ αγαπάει ξεχνάει.
Μόνο που κρύβει βιαστικά το δάκρυ που κυλάει,
και το αγέρι που φυσά,
το δάκρυ παίρνει, το κρατά,
για να με τυραννάει.
