Δε θυμάμαι τις μεγάλες στιγμές
μα μου λείπουν δίπλα οι μικρές οι χαρές μας
έχουν κάτι αιχμαλωτίσει απ’ αυτές
όλα εδώ γύρω, προβάλλουν λες τις σκιές μας
Τρέχω σε λεωφόρους μακρινές σε τοπία καμένα
κι είν’ τα δέντρα γυμνά σαν προσευχές
από τα δάκρυα πλυμένα
Ξέχνα, ξέχνα, πάρε πίσω τα δώρα
τι ωφελεί να θυμάσαι ξανά
ξέχνα, μα όσα ζήσαμε ως τώρα
δεν μπορείς να τα πάρεις μακριά.
Τώρα άσκοπα περνάει ο καιρός
σε δωμάτια λευκά, σκονισμένα αρχεία
και το νήμα μου ξεφεύγει διαρκώς
τρέχοντας πίσω απ’ τη δικιά σου οπτασία
Πάλεψα να σ’ αγαπήσω αληθινά
χωρίς να ψάξω τον λόγο
κι αυτό αρκεί να σε κρατάω παντοτινά
πέρα απ’ την γη και τον χρόνο
Ξέχνα, ξέχνα, πάρε πίσω τα δώρα
τι ωφελεί να θυμάσαι ξανά
ξέχνα, μα όσα ζήσαμε ως τώρα
δεν μπορείς να τα πάρεις μακριά.
