Μ’ ένα ποτήρι αγκαλιά όλη τη νύχτα,
και με τη σκέψη καρφωμένη στα παλιά,
όσα φαρμάκια μου ‘χεις δώσει απόψε, ρίχ’ τα,
στης απουσίας σου τα μαύρα τα νερά.
Θολό κρασί, θολές οι σκέψεις, μα σε πίνω,
κι ας είσ’ εικόνα πεντακάθαρη στο νου,
και δε με νοιάζει, στο φινάλε, τι θα γίνω,
αφού με ξέχασες και είσαι πια αλλού.
Ξημέρωσε κι ακόμα σ’ αγαπώ
ξημέρωσε κι ακόμα σε θυμάμαι,
ξημέρωσε κι ακόμα δεν μπορώ
σε σκέφτομαι και πάλι δεν κοιμάμαι.
Μ’ ένα ποτήρι αγκαλιά όλη τη νύχτα,
και με του Στράτου τη φωνή να με τρυπά,
μπλέχτηκα πάλι στης αγάπης σου τα δίχτυα,
μ’ ένα παράπονο γλυκό να με πονά.
Έχω την πόρτα ανοιχτή για να περάσεις,
και περιμένω με λαχτάρα να σε δω,
γλυκό φιλί, γλυκό σου λόγο να κεράσεις,
κι από τη στάχτη μου να ξαναγεννηθώ.
Ξημέρωσε κι ακόμα σ’ αγαπώ
ξημέρωσε κι ακόμα σε θυμάμαι,
ξημέρωσε κι ακόμα δεν μπορώ
σε σκέφτομαι και πάλι δεν κοιμάμαι.
